13.

Louis rzucił się na moje łóżko, ściągając przed tym swoje skórzane buty, które były czarnego koloru. Materac ugiął się pod jego ciężarem. Położył dłonie pod głowę, uśmiechając się wesoło do siebie. Dostrzegłam, że jego stopy są bose. Cały Tomlinson, nosił skarpetki, gdy tylko było to konieczne.

Siedziałam obok niego, wciąż wpatrując się w jego osobę. Jego towarzystwo sprawiało, że czułam się dziwnie. Znamy się całe życie, a nie mamy o czym ze sobą rozmawiać. Kiedyś nie mieliśmy tego problemu. Gadaliśmy ze sobą o wszystkim. Czasami pieprzyliśmy jakieś głupoty, ale było wspaniale. Teraz jest beznadziejnie. Nawet gdybym chciała z nim pogadać, to nie wiem co mam mówić. Nie mamy wspólnych tematów. To jest najgorsze. To sprawia, że czuję się przy nim dziwnie obco. 

Nie wiem co mną pokierowało, ale położyłam się obok niego i wtuliłam się w niego, kładąc swoją dłoń na jego umięśnionej klatce piersiowej. Spojrzał na mnie zdziwiony, ale po chwili na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech, po czym przytulił mnie do siebie. Moje ciało przeszło stado przyjemnych dreszczy. Już dawno czegoś takiego nie czułam. To było wyjątkowe uczucie.

Przez trzy lata brakowało mi jego bliskości, możliwości przytulenia, kiedy miałam na to ochotę, wygadaniu się, gdy było mi źle, nakrzyczeniu na niego, nawet gdy nie był niczemu winny, a ja miałam tylko zły humor. Mogłam sobie wmawiać, że nie chcę go widzieć na oczy, że za nim nie tęsknię, że go nienawidzę, ale prawda była zupełnie inna. Potrzebowałam go. On był moim tlenem. Nasza przyjaźń od zawsze była niezwykła i nie chciałabym jej stracić. Wiem, że teraz nie będziemy mieli tyle czasu dla siebie jak kiedyś, bo w końcu jest on jednym z członków najpopularniejszego zespołu na świecie, ale może warto odbudować naszą przyjaźń. Jednak czy Louis znowu nie zrobi tego samego? Czy byłby w stanie zrobić mi to ponownie? Nie jest złym człowiekiem, każdy o tym wie. Bardzo zależy mi na naszej przyjaźni, ale myśl o tym, że znowu mógłby potraktować mnie jak trzy lata temu, sprawiła, że coraz bardziej się bałam. Nie przeżyłabym tego, gdyby znowu mnie zranił. Może nie wyglądam na wrażliwą osobę, ale taka właśnie jestem. Łatwo mnie zranić. Naprawdę bardzo łatwo.

– Tommo – zaczęłam niepewnie, a on spojrzał na mnie pytająco. – Jakbym dała ci szansę na odbudowanie naszej przyjaźni, to nie zrobiłbyś mi tego samego co trzy lata temu? Nie zostawiłbyś mnie samej? Nie unikałbyś ze mną kontaktu? – zapytałam, nie ukrywając przy tym swojej ciekawości.

– Mandy, jakbyś mi wybaczyła, to robiłbym wszystko, aby było tak jak dawniej. Fakt, mieszkalibyśmy w różnych miastach, ale od czego są telefony, Internet... Poza tym przyjeżdżałbym czasem do ciebie, albo ty przyjechałabyś do mnie – powiedział z uśmiechem na twarzy, a po chwili rozszerzył szeroko swoje oczy. – Czekaj, czekaj. Czy ty czasem nie chcesz mi teraz wybaczyć?

Słysząc jego słowa, wstałam do pozycji siedzącej, a on po chwili zrobił to samo. Spojrzałam na niego niepewnie, a na mojej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech. Krótka piłka: wybaczam albo nie.

– Obiecasz, że o mnie nie zapomnisz i będziesz do mnie dzwonił? – spytałam, mając nadzieję, że spełni moje prośby i tym razem nie zawiedzie mnie. Chciałam, aby wszystko było tak jak dawniej.

– Obiecuję – przyrzekł szczerze. Wiedziałam, że mówi prawdę. Po tylu latach znajomości po prostu potrafiłam to wyczuć. Jego oczy, lekki uśmiech, ton głosu, świadczyły jedno: dotrzyma obietnicy.

– Na mały palec? – spytałam wyciągając w jego stronę paluszek.

– Na mały palec – oznajmił, splatając nasze małe palce, po czym rzucił się na mnie chcąc mnie przytulić. Przygniótł mnie swoim ciałem, a ja leżąc pod nim próbowałam go z siebie zrzucić.

– Louis, zejdź ze mnie – rozkazałam, śmiejąc się przy tym wesoło. Właśnie takich chwil mi brakowało. Beztroskich, radosnych i takich, które sprawiały, że czułam się szczęśliwa. Nikt inny nie dostarczał mi tylu emocji, co ten debil, który nadal na mnie leżał. Rzecz jasna pozytywnych.

– Jak nie to co? – spytał, a po chwili przybliżył twarz do mojej, wyczekując odpowiedzi. Jednego byłam pewna: nasze usta były stanowczo za blisko siebie! Na swoich wargach czułam jego miętowy oddech. Milczeliśmy. Chrząknęłam, odwracając głowę w drugą stronę, a Louis ze mnie zszedł.

– Chłopacy jutro wyjeżdżają – rzekłam, zakładając dłonie na swoją klatkę piersiową i patrząc na niego z uśmiechem na twarzy. – A ty kiedy? – zadałam pytanie, chcąc w ten sposób jakoś rozkręcić naszą rozmowę. W końcu nie mogliśmy zachowywać się w swoim towarzystwie sztywno. Byliśmy przyjaciółmi, a przyjaciele zazwyczaj dużo ze sobą rozmawiają i to bez skrępowania. Chciałam, aby nasze pogawędki również w taki, a nie inny sposób wyglądały. Musieliśmy się bardziej na siebie otworzyć, co oczywiście było niezwykle trudne ze względu na to, że przez trzy lata nie kontaktowaliśmy się ze sobą, a kiedy wreszcie się spotkaliśmy, to ja uprzykrzałam mu życie.

– A co, już chcesz się mnie pozbyć? – spytał się i zaśmiał się cicho. – Zaraz po wyjeździe chłopaków przyjeżdża do mnie Eleanor i zostajemy jeszcze dwa dni. Wyjeżdżamy rano w środę.

– Och – wymsknęło mi się, gdy Louis wspomniał o swojej dziewczynie. Zapomniałam, że on przecież nie jest singlem. Nie wiem dlaczego czułam jak w moje serce ktoś wbija nóż. Czy byłam zazdrosna? Nie, nie byłam. Przynajmniej nie powinnam. W końcu jesteśmy tylko przyjaciółmi i nikim więcej.

– Chcesz ją poznać? Na pewno się polubicie – oznajmił. Czy chciałam ją poznać? Jakoś nie koniecznie, ale skoro ma to sprawić mu przyjemność, to jestem gotowa dla takiego poświęcenia.

– Jeśli twierdzisz, że się polubimy, to koniecznie musisz mnie z nią poznać – powiedziałam z wymuszonym uśmiechem na twarzy. – Szkoda, że tak głupio wyszło z chłopakami. Naprawdę chciałam ich poznać. Dobrze, że chociaż z Zaynem spędziłam trochę czasu.

– Coś między wami jest? – spytał, a ja miałam ochotę zacząć się śmiać. – Wiesz, wtedy jak wybiegł za tobą z baru, to dużo czasu spędziliście razem i przez to miałam wrażenie, że jest między wami jakaś chemia – wyjaśnił. – To jak, powiesz mi? – Spojrzał na mnie pytająco, a ja cicho się zaśmiałam.

– Ja i Zayn? Serio? – zapytałam z niedowierzaniem. – Między nami nic nie ma, jesteśmy przyjaciółmi. – Gdy wypowiedziałam to zdanie, na twarzy Louisa pojawił się delikatny uśmiech.

Atmosfera między nami nie była już taka napięta jak na początku. Louis zaczął opowiadać mi przeróżne śmieszne historie z ich koncertów. Wybuchłam głośnym śmiechem, gdy usłyszałam, jak jedna z fanek schowała się do śmietnika by tylko ujrzeć swoich idoli. Tommo powiedział mi także, że gdy mu się nudzi, to uwielbia robić telefoniczne żarty Niallowi. Stwierdził, iż kiedyś razem zrobimy mu taki kawał. Dowiedziałam się także, o chodzących plotkach o nim i Harrym. Jakoś sobie nie mogłam wyobrazić ich jako parę. Wszystko szło w dobrym kierunku, ale jak zwykle Louis wszystko musiał spieprzyć. Obawiałam się, że o to spyta. Nie potrafię go już dłużej okłamywać, jednak nie powiem mu prawdy. To zniszczyłoby nie tylko moje życie, ale i jego, a przecież można tego uniknąć.

– Mandy – zaczął niepewnie. – Kto jest ojcem Hayley? Wiesz, że można mi zaufać – mówił to w taki sposób, że aż miałam ochotę mu się wygadać, jednak w porę się opamiętałam.

Spojrzałam mu głęboko w oczy, a po chwili spuściłam wzrok na dół. Położyłam się na łóżku i odwróciłam się do niego plecami. W moich oczach zaczęły się zbierać łzy. Tylko nie płacz.

– Ktoś cię skrzywdził? Powiedz mi – dopytywał się. Och, dlaczego ty za wszelką cenę chcesz się tego dowiedzieć? Naprawdę interesuje cię to z kim rzekomo się pieprzyłam?

– Ciekawość cię zżera, co nie, Tomlinson? Dlaczego ty zawsze musisz wszystko do cholery psuć? Już się tak dobrze układało, ale ty jak zwykle musisz wszystko niszczyć – wysyczałam przez zęby.

– Przepraszam...

***

Mandy miała rację. Zawsze wszystko psuję. Nawet wtedy, gdy wybaczyła mi moje błędy, to ja musiałem zadać do głupie pytanie. Tak, zżera mnie ciekawość, jednak nie powinienem o to pytać. Jest jeszcze za wcześnie. Może kiedyś mi powie, ale jeszcze nie teraz. Nie mogę na nią naciskać.

– Nie, to ja przepraszam. Po prostu nie chcę o tym mówić, wybacz – powiedziała, posyłając mi delikatny uśmiech. Nie mogę się nadziwić, jak to możliwe, że dziewczyny tak szybko zmieniają swoje zachowanie. Raz na ciebie krzyczą, a po chwili przepraszają, twierdząc, że to ich wina.

Nie powiedziałem już nic, nie chciałem poruszać już trudnego dla niej tematu. Wiedziałem, że to nie skończyłoby się dobrze. Wyszłaby z tego pewnie kolejna niesnaska, a tego chciałbym uniknąć.

– Mandy, słyszałaś kiedykolwiek jakąkolwiek naszą piosenkę? – zapytałem z ciekawością w głosie.

Moją zaletą było to, że potrafiłem sprawnie zmienić temat. Dziewczyna popatrzyła na mnie kątem oka, po czym z uśmiechem pokiwała przecząco głową. Chciałem sięgnąć po jej laptopa i puścić jedną z naszych piosenek, jednak brązowowłosa złapała mnie za moją dłoń. Nie puszczaj mnie już, proszę.

– Zaśpiewaj mi coś – wyszeptała cicho, przygryzając nieśmiało swoją dolną wargę.

Słysząc jej słowa spojrzałem na nią niepewnie. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie zachęcająco, po czym wypowiedziała ciche "proszę". Kiwnąłem głową na tak i zacząłem zastanawiać się nad tym jaką piosenkę powinienem zaśpiewać. Zdecydowałem się na Over Again. Powinno jej się spodobać.

– Tell me with your mind, body and spirit. I can make your tears fall down like the showers that are British. Whether we're together or apart. We can both remove the masks and admit we regret it from start – zaśpiewałem, patrząc jej głęboko w oczy. Wpatrywała się we mnie jak zahipnotyzowana, co swoją drogą bardzo mi się podobało. Prawdę mówiąc, to uwielbiałem, gdy robiła cokolwiek.

– To było cudowne – wyszeptała, nie tracąc ze mną kontaktu wzrokowego. Po chwili się otrząsnęła i posłała mi wesoły uśmiech. – Idę po kakao – oznajmiła z entuzjazmem w głosie.

Dziewczyna wyszła z pokoju. Siedziałem na łóżku i czekałem za moją przyjaciółką. Nie mogę uwierzyć, że to się naprawdę dzieje. To jest jak sen, z którego nie chcę się wybudzić. Cieszę się jak dziecko, że między nami jest już znowu dobrze. Jak za starych dobrych czasów.

Mandy po chwili przyszła z dwoma kubkami kakao. Jak zawsze, dziewczyna nałożyła tam dużo bitej śmietany i posypała nią wiórkami czekolady. Podała mi kubek z kakao i usiadła koło mnie.

– Przypomniało mi się jak zawsze twoja mama robiła ci kakao z bitą śmietaną. Pomimo tego, że piłeś pięć kubków dziennie, to i tak było ci mało – odezwała się, przymykając delikatnie powieki. – I zawsze byłeś brudny dookoła ust od śmietany – powiedziała, upijając łyk gorącej cieczy. – W końcu nigdy nie lubiłeś się myć – rzekła, śmiejąc się cicho. Ona uwielbiała mi docinać. Taka była jej natura.

– Małpo – zaśmiałem się, biorąc do ręki poduszkę i uderzając przyjaciółkę. Zapomniałem, że w dłoniach ma kubek z kakao. Poprzez moje uderzenie, dziewczyna wylała na swoją bluzkę gorącą ciecz. – Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Szybko do łazienki, poparzysz się.

Wiem, może za bardzo panikowałem, ale kakao było naprawdę gorące i nie chciałem aby dziewczyna miała później blizny od poparzenia. Odstawiłem kubek i pociągnąłem ją za rękę do łazienki. Zamknąłem drzwi, po czym ściągnąłem z niej szybko bluzkę i rzuciłem ją w kąt. Mandy stała przede mną w czarnym staniku, idealnie przylegającym do jej piersi. Widać było, że zawstydziła się, jednak nie zwróciłem na to uwagi, tylko zimną wodą zacząłem polewać jej ciało, na które wylałem kakao. Gdy dziewczyna powiedziała, że już wszystko dobrze, wytarłem jej brzuch suchym ręcznikiem. Przyjaciółka spojrzała w moje oczy, a mnie naszła ochota na posmakowanie jej malinowych ust, które przed chwilą oblizała. Nie wiedziała, że tym sposobem doprowadziła mnie do szaleństwa.

Wpiłem się w jej wargi, a ona zszokowana, dopiero po chwili odwzajemniła mój pocałunek. Uniosłem ją za pośladki do góry i usadowiłem ją na swoich biodrach, a dziewczyna instynktownie oplotła mnie nogami w pasie. Całowałem ją zachłannie, a rękoma błądziłem po jej plecach. Będę tego jeszcze żałował. Usłyszałem jak drzwi od łazienki się otwierają i równocześnie z Mandy spojrzeliśmy w tą stronę. Ujrzeliśmy Darcy z założonymi rękoma na klatce piersiowej.

– O kurde, tylko mi nie mówcie, że kolejne dziecko sobie robicie...