19.

Narracja trzecioosobowa.
 Muzyka. Włącz koniecznie.

Straciliście kiedyś kogoś bliskiego? Osobę, bez której wasze życie nie miałoby najmniejszego sensu? Która czyniła ten chory i niesprawiedliwy świat lepszym, poprawiała humor swoim uśmiechem, nadawała sens życiu, dawała nadzieję na lepsze jutro i której szczęście było ważniejsze od waszego? On stracił i bardzo teraz cierpi. Nie może w to uwierzyć. Albo po prostu nie chce w to wierzyć.

Louis po śmierci swojej ukochanej nie potrafi dojść do siebie. Wciąż oczekuje innego obrotu sprawy. Wyobraża sobie, że jego ukochana robi mu dowcip i zaraz ujrzy swoją małą Mandy Lane, po czym będzie mógł ją przytulić i nigdy nie wypuszczać z objęć. Jednak tak się nie stanie. Nigdy już nie będą razem. Nigdy nie będzie mógł spojrzeć w jej piękne oczy i poczuć ulubione perfumy. Może spotkają się w innym życiu. W innym świecie. Lepszym. Ale czy istnieje życie pozagrobowe? On chce w to wierzyć. Chce wierzyć, że ją jeszcze zobaczy i będą ze sobą już na zawsze. Nigdy się nie opuszczą. Nic ich nie rozdzieli.

Tomlinson będzie musiał teraz zaopiekować się nie tylko swoją córką Hayley, ale również Darcy, która przez pożar straciła swoją najbliższą rodzinę. Pomimo tego, że szatynka udaje, iż śmierć jej bliskich wcale nie ruszyła jej tak bardzo, to w głębi duszy strasznie to przeżywa. Żałuje, że nie zdążyła powiedzieć swojej siostrze jak bardzo ją kocha i przeprasza za wszystko. Chciałaby ją teraz zobaczyć i dać do zrozumienia, że jest najlepszą siostrą na świecie. Niestety, tak się już nie stanie.

Życie Darcy teraz diametralnie się zmieni. Przeprowadza się do Londynu, teraz tam będzie mieszkać. Nowa szkoła, nowe miejsce zamieszkania, nowi ludzie, nowy świat, nowe wspomnienia, nowe przygody. Trudno będzie jej się zaaklimatyzować. Ale ma przecież Louisa. Dzięki nie mu nie trafi do domu dziecka. Jest mu za to wdzięczna. Nawet nie macie pojęcia jak bardzo.

Policja stwierdziła, że pożar nie był przypadkowy. Ktoś chciał śmierci całej rodziny Lane. Louis wciąż zadawał sobie jedno pytanie: Kto mógł to zrobić? Winnego jeszcze nie odnaleziono, ale śledztwo wciąż trwa. Wszyscy mają nadzieję, że podpalacz się odnajdzie i trafi do więzienia na wiele lat. Ale czy byłaby to wystarczająca kara? Nie sądzę. To przecież nie przywróci niewinnych osób do życia.

Dwudziestoparolatek przytulał Darcy, chcąc ją w ten sposób wesprzeć, lecz prawdę mówiąc, to on bardziej potrzebował czyjegoś wsparcia niż ona. Louis zauważył mężczyznę stojącego za drzewem, który przyglądał się temu całemu zdarzeniu. Skądś go znał. Ta twarz, te oczy, ten uśmiech... Znał go doskonale, choć widział go tylko raz. Danny Fisher. Chłopak, który zamienił życie Mandy w piekło.

Pogrzeb się skończył, wszyscy zaczęli się rozchodzić do swoich domów. Tylko Tomlinson oraz Darcy stali jeszcze przy jej grobie. Słone łzy spływały im nadal po policzkach, a chłodny wiatr wiał im w twarz. Oczy szczypały ich od płaczu. Czuli się okropnie. Nie myśleli o niczym. Mieli pustkę w głowie. Nie potrafili już myśleć racjonalnie. Nie chcielibyście się znaleźć na ich miejscu.

– Musimy już iść, Lou – odezwała się Darcy, kładąc dłoń na ramieniu chłopaka. Wiaterek rozwiewał jej brązowe włosy na wszelkie możliwe strony, jednak nie przeszkadzało jej to ani trochę.

– Idź do samochodu, zaraz do ciebie dołączę i pojedziemy do domu. Muszę chwilę zostać sam na sam z Mandy – powiedział to w taki sposób, jakby ciemnowłosa wciąż była wśród żywych.

– Dobrze – rzekła szatynka. Wykonała jego polecenie bez żadnych sprzeciwów. Powstrzymała się nawet od powiedzenia brązowowłosemu, że nie ma już z nimi jej siostry i nie ma mówić o niej w taki sposób, jakby stała koło nich. Wiedziała jednak, że sprawiłaby mu tym ogromny ból, dlatego ugryzła się w język. Nauczyła się, że najpierw trzeba pomyśleć, a potem mówić. Choć wcześniej robiła na odwrót, przez co raniła swoich najbliższych, a szczególnie starszą siostrę, która starała się, aby jej rodzina miała jak najlepiej. Szesnastolatka nie doceniała tego. Teraz wie, co straciła.

– Och, Mandy – zaszlochał chłopak. – Tak bardzo mi ciebie brakuje. Już nigdy nie ogrzeje mnie pełne ciepła twe spojrzenie. Trudno mi bez ciebie żyć. Jak słyszysz mi to przyjdź. Już na zawsze będziesz w sercu mym. Będziesz gwiazdą na mym niebie. Każda myśl i każdy szept, wszystko przypomina mi ciebie – powiedział drżącym głosem, a łzy po raz kolejny mimowolnie spłynęły po jego lodowatych policzkach. – Wróć do mnie, proszę. Nie dam sobie bez ciebie rady. Ty byłaś moim światełkiem w ciemny tunelu, ty dawałaś mi nadzieję. To dzięki tobie tak daleko zaszedłem – szeptał, choć wiedział, że Mandy go nie słyszy. – Pamiętam jak cię pierwszy raz pocałowałem. Byłaś wtedy taka przestraszona. Bałaś się, że coś schrzanisz podczas pocałunku, ale musisz wiedzieć, że całowałaś wspaniale. Jesteś niezwykła. Zmieniłaś całe moje życie. Nikogo nigdy tak nie kochałem. Gdybym mógł cofnąć czas, to nigdy bym cię nie opuścił. Już na zawsze będziesz moją małą Mandy Lane.

Tomlinson poczuł jak uderza w niego kartka papieru złożona w samolocik. Odwinął ją i rozpoznał pismo swojej ukochanej. Pomyślał, że to niedorzeczne, że tylko w filmach zdarzają się takie rzeczy. Jednak pomimo tego zaczął czytać zawartość kartki. Był to list. List, który napisała do niego wczoraj przed śmiercią. Gdy przeczytał ostatnie słowa przelane przez nią na papier, wybuchnął głośnym płaczem. Ona go też kochała. Jednak nigdy więcej się już nie spotkają... Mandy nie dowie się, że Louis kochał ją nad życie. Umarła ze świadomością, że ukochaną Tomlinsona jest i zawsze będzie Eleanor. To koniec ich historii. Nie było im pisane życie u swojego boku. To tylko rzeczywistość, tutaj nie ma happy endu i nikt nie żyje długo i szczęśliwie. Trzeba się z tym pogodzić.

Dwa dni później.

Louis od dwóch dni przychodził na grób swojej ukochanej i mówił do niej, choć wiedział, że ona go nie słyszy. Opowiadał co u niego i dziewczynek, wspominał stare, dawne czasy, mówił jak bardzo ją kocha i jak strasznie za nią tęskni. To pomagało mu choć przez chwilę zapomnieć, że jej tutaj nie ma.

Spuścił głowę w dół i łzy mimowolnie spłynęły po jego policzkach. Od jej śmierci płakał codziennie po kilka godzin. Sam się dziwił, że jeszcze ma czym. Kiedy uniósł wzrok do góry, ujrzał swoją ukochaną. Wiedział, że jej tutaj nie ma, że ona wcale przed nim nie stoi, że to tylko mózg płata mu figle i wyobraża sobie coś, czego niestety nie ma. Jednak pomimo tego ucieszył się, że ją zobaczył. Znów widział ten piękny uśmiech, delikatne rysy twarzy, hipnotyzujące oczy. Tęsknił za nią. Nawet nie jesteście sobie w stanie wyobrazić jak bardzo. Chciałby ją przytulić. Choć na chwilę. Maleńką chwilę. Znów poczuć jej piękne perfumy. Och, uwielbiał je. Przypominały mu dzieciństwo.

Wyciągnął w jej kierunku dłoń, a ona uśmiechnęła się delikatnie i dotknęła opuszkami palców jego rękę. Miał nadzieję, że poczuje jej dotyk, lecz zamiast jej palców czuł tylko powiew wiatru. Przymknął powieki i rozkoszował się tą chwilą. Kiedy otworzył oczy nadal ją widział. Zaczął bezdźwięcznie wypowiadać: "Kocham cię, Mandy. Proszę, nie zostawiaj mnie. Tęsknię." Dziewczyna zaczęła iść przed siebie. Odwróciła się do niego, posłała mu ostatnie spojrzenie, pomachała i zniknęła...