37.

Zayn

   To wszystko było nieprawdopodobne! Przez te wszystkie miesiące byliśmy przekonani, że ukochana mojego przyjaciela zginęła w pożarze, a tymczasem siedziała na mnie okrakiem, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem. Wydawało mi się, że zobaczyłem ducha, lecz to było absurdalne stwierdzenie. Dotknąłem jej kruchego ciała swoją drżącą ręką, by sprawdzić czy naprawdę istniała, czy to tylko mózg, po tak wielkiej dawcę alkoholu, płatał mi figle. Jak się okazało – była żywa i jak najbardziej realna. Myślałem, że zaraz zemdleję. Zaczęło mi szumieć w głowie.

   Nagle przypomniałem sobie jak przyszedłem na jej pogrzeb. Pamiętałem ten dzień jakby to wydarzyło się zaledwie wczoraj. Louis był wrakiem człowieka. Całe dnie płakał, tęskniąc za ciemnowłosą. Od zawsze była dla niego ważna. Znali się przecież całe życie, mieli śliczną córeczkę. Nie mógł o niej zapomnieć, bo Mandy Lane była całym jego światem. Teraz kiedy się pozbierał po stracie niebieskookiej i w końcu znalazł sobie kogoś, kto może zapełnić pustkę w jego sercu, okazało się, że jego wielka miłość nadal żyła. Miałem wrażenie, że występowałem w kiepskim filmie o beznadziejnej fabule. Był jeden problem. Nie chciałem w nim grać.

   Dziewczyna spojrzała na mnie ze łzami w oczach. Kosmyk czarnych włosów, opadł jej na policzek. Nie zwróciła jednak na to uwagi. Po chwili wtuliła się w moje męskie ciało i zaczęła głośno płakać. Ja również miałem ochotę szlochać niczym małe dziecko, ale postanowiłem wziąć się w garść. Tuląc ją do siebie, masowałem dłońmi jej plecy. Mój oddech stał nierównomierny, a serce znacznie przyspieszyło. Za dużo emocji, jak na jeden dzień. Nie spodziewałem się takiego zakończenia.

   – Zayn, mój Boże! Nawet nie masz pojęcia, jak cieszę się, że cię widzę. Zobaczyć znajomą twarz po tylu miesiącach życia w tym więzieniu nie jest łatwe – powiedziała, ścierając przeźroczystą ciecz z bladej buzi. – Danny mnie porwał, on jest potworem. Zniszczył mi życie i jeszcze zabił moją najbliższą rodzinę oraz Louisa...

   Dokładnie przetworzyłem każde jej słowo. Cały ten czas żyła w niewiedzy. Człowiek, który to wymyślił był psychopatą. Jak można tak traktować ludzi, którzy posiadają uczucia? Przecież bliscy ciemnowłosej, oprócz taty, mieli się dobrze.

   – Proszę, nie płacz i posłuchaj mnie teraz uważnie – poprosiłem, łapiąc ją za kościste ramiona. – On cię okłamał. Darcy, Hayley i Louis nie zginęli w pożarze. Mieszkają razem w Londynie. A chłopaki są nawet ze mną w klubie.

Oczy Lane rozszerzyły się niebezpiecznie, a usta uformowały się w wielce wymowną literkę „O”, jak „o kurwa”. Wstała gwałtownie z moich kolan i wybiegła z pomieszczenia, kierując się w stronę sali, na której bawili się wszyscy imprezowicze. Pobiegłem za nią, wciąż krzycząc jej imię, ale ona nie zwracała na to uwagi. Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu, ale nigdzie nie mogła dostrzec szatyna. Gdy znalazłem się tuż przy niej, pociągnąłem ją do stolika, przy którym ostatnio siedziałem. Jednak jak na złość, Tomlinsona, ani Stylesa tam nie było.

– Gdzie oni są? – spytałem, lustrując wzrokiem przyjaciół Louisa z dzieciństwa. Ich głowy bezwładnie opadały dół, ponieważ byli zalani w trupa. Nie zwracali nawet na mnie uwagi.

– Wzięli taksówkę i pojechali do domu – odezwał się po chwili jeden z nich. – Chyba o tobie zapomnieli. Wcale im się nie dziwię. Nie było cię tutaj sporo czasu – dodał na koniec.

– Mam plan – zwróciłem się do dziewczyny. – Pojedziemy do domu mamy Lou. Ale nie możesz jechać w takich ubraniach. Masz jakieś normalne? – zapytałem zaciekawiony.

– Tak, na górze. Chodź – oznajmiła, ciągnąc mnie w odpowiednią stronę.

Nawet nie wiedziałem, że tutaj jest jeszcze jedno piętro. Kiedy weszliśmy już po schodach, zaczęliśmy iść przez długi korytasz. W połowie holu znajdowało się wgłębienie, w którym stało duże biurko, a na nim komputer. Wyglądało to coś w stylu recepcji. Tylko po co ona w tym miejscu? Zauważyliśmy mężczyznę, który wpatrywał się w obrazek wiszący na ścianie. Niebieskooka wypowiedziała bezdźwięcznie imię: "Derek". Sądząc po jej minie była przerażona. Przeszliśmy obok niego niezauważalnie i weszliśmy do jednego z pokoi.

Mandy od razu podbiegła do szafy i zaczęła wyciągać z niej jakieś przyzwoite ubrania. Śledziłem każdy jej ruch. Nagle poczułem silny ból w tylniej części czaszki. Jęknąłem, kiedy zaczęło mi się kręcić w głowie. Ktoś mnie uderzył. Byłem tego pewien. Zapewne to ten mężczyzna z korytarza. Ostatnie co zapamiętałem, to przeżliwy krzyk ukochanej Louisa.

Louis
Obudziłem się nad ranem z ostrym kacem. W mojej buzi panowała Sahara. Przetarłem zaspane oczy i ziewnąłem przeciągle. Spojrzałem na stoliczek, który stał obok mojego łóżka. Butelka wody mineralnej, dwie tabletki i talerz z kanapkami już na mnie czekał. Mamusia o wszystko zadbała. Kochałem ją za to, że się tak o mnie troszczyła. Jest cudowna.

Podniosłem się na łokciach i wziąłem do buzi pastylki przeciwbólowe i popiłem je przezroczystą cieczą. Szybko opróżniłem całą zawartość plastiku, w którym jeszcze przed chwilą znajdowała się czysta H2O. Opadłem na miękką poduszkę i przymknąłem swoje powieki. Do moich uszu dobiegł dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałem w tamtą stronę i dostrzegłem moją mamę w swojej ulubionej sukiencę. Podeszła do mnie i usiadła koło mnie na łóżku. Materac ugiął się pod wpływem jej ciężaru. Posłałem jej zmęczony uśmiech.

– Synku, nie chcę cię martwić, ale – przerwała swoją wypowiedź, by wziąć głęboki oddech. Po chwili znowu kontynuowała. – Zayn nie wrócił na noc do domu i nie ma go do tej pory.

Słysząc słowa mojej rodzicielki, przeraziłem się nie na żarty. Malik powinien już dawno być w moim rodzinnym domu. Brak jego obecności w tym miejscu mnie niepokoi. Zerwałem się z łóżka i lekceważąc niemiłosierny ból głowy, podbiegłem do spodni, które wczoraj miałem na sobie. Wyciągnąłem telefon komórkowy i zadzwoniłem na numer przyjaciela. Moje najgorsze obawy się sprawdziły, ponieważ Mulat nie odbierał komórki. Spróbowałem jeszcze kilka razy, lecz niestety było to bezskuteczne. Ogarnął mnie strach i dziwne przeczucie.

Czułem się winny. To moja wina, że zapomnieliśmy go zabrać z imprezy. Nie powinienem pozwolić na ten głupi zakład Harry'ego i ciemnowłosego. Brązowooki za dużo czasu spędził z tamtą dziewczyną. Gdyby do tego nie doszło, to teraz bezpiecznie spałby w gościnnym pokoju. Mam nadzieję, że wszystko z nim w porządku. Muszę go poszukać.

Ruszyłem w kierunku pomieszczenia, w którym znajdował się Styles. Gdy znalazłem się w wyznaczonym przez siebie celu, spostrzegłem, że przyjaciel wciąż był pogrążony w krainie Morfeusza. Przepraszam stary, ale muszę to zrobić. Zdarłem z niego puchatą kołdrę i zacząłem nim mocno potrząsać, aby się obudził. Już po chwili tak się stało.

– Pojebało cię? Daj mi spać – jęknął ochrypłym głosem, szukając po omacku przykrycia.

– Wracamy do klubu. Musimy poszukać Zayna – oznajmiłem. – Masz pięć minut.

Mandy
Siedziałam w swoim pokoju i nie miałam możliwości wyjścia z niego. Derek cały czas pilnował moich drzwi niczym ochroniarz i wpuszczał tylko osoby, które miały pozwolenie od Danny'ego na wejście tutaj. Nikomu nie spodobało się to, że poznałam prawdę, więc teraz jestem pod stałym nadzorem. Czuję się, jak więzień, który nigdy nie wyjdzie już na wolność.

Spotkanie Zayna była dla mnie jasnym światełkiem w ciemnym tunelu. Kolejna osoba wpadła przeze mnie w kłopoty. Nie wiem co zrobili z Mulatem i czy wszystko z nim w porządku. Nikt nie chce mi nic powiedzieć. Mam nadzieję, że go nie więzią tak jak mnie, bądź co gorsza użyli pięści do pozbycia się go. Nigdy nie wybaczyłabym sobie tego, gdyby coś mu się stało.

Kiedy dowiedziałam się, że najbliższe mi osoby żyją i mają się dobrze, byłam w siódmym niebie. Może mój ojciec zmarł, ale przynajmniej dziewczynki i Louis znowu wiodą spokojne życie. Chciałabym się z nimi spotkać i wyściskać za wszystkie czasy. Tęsknię za nimi cholernie i zrobiłabym wszystko, aby znowu być wśród nich. To byłoby cudowne.

Niedorzeczne i absurdalne jest dla mnie to, że wszyscy dookoła mnie kłamali. Od razu przypomniały mi się słowa Dereka, który mimo swojej nienawiści do mnie, ostrzegł mnie: "Uważaj komu ufasz, bo wiele osób ma tutaj swoje za uszami. Okłamują cię na każdym kroku. Myślisz, że Matty i Abbie chcą dla ciebie dobrze? Grubo się mylisz."

Nie wierzę, że Matt, który twierdził, że mnie kocha i jestem dla niego najważniejsza, mógł mi to zrobić. Przecież uważałam go za swojego przyjaciela, a on mi nie powiedział, że moi bliscy żyją. Okazało się, że wszyscy myśleli, iż to ja zginęłam w pożarze. To jest okropne!

Nigdy mu tego nie wybaczę. Niech zniknie z mojego życia i więcej się do mnie nie zbliża. Na nim zawiodłam się najbardziej. Rozczarował mnie. Stracił moje zaufanie raz na zawsze.

Drzwi od mojego pokoju nagle się otworzyły i do pomieszczenia wszedł ów chłopak, o którym przed chwilą wspominałam. Posłał mi szczery uśmiech, siadając koło mnie. Chciał cmoknąć moje malinowe usta, ale odsunęłam się. Nie wiem czy nie wiedział o wczorajszej sytuacji czy po prostu udawał przede mną, że wszystko jest w porządku i nic się nie wydarzyło. W sumie nie obchodziło mnie jak było. Ja i tak znałam prawdę.

– Odejdź ode mnie. Brzydzę się tobą – syknęłam przez zęby, a łzy pojawiły się w moich oczach. Pokaż mu jaka jesteś silna. Dasz radę, Mandy. Chłopak posłał mi pytające spojrzenie. Wygląda na to, że naprawdę nie wie, że wczoraj dowiedziałam się prawdy. – Jak mogłeś mi to zrobić? Ufałam ci, a ty kłamałeś mnie w żywe oczy – rzuciłam z odrazą, lustrując go wzrokiem. – Myślałeś, że się nie dowiem, iż moja rodzina żyje? Przez te wszystkie miesiące żyłam z myślą, że straciłam najważniejsze osoby w moim życiu, a ty nic mi nie wspomniałeś o tym, że to oni są przekonani o tym, iż to ja zginęłam w pożarze. Dlaczego mi to zrobiłeś, draniu?! – krzyknęłam, a emocje wzięły górę. Zaczęłam walić pięściami w jego klatkę piersiową, a on złapał mnie za nadgarstki, by uniemożliwić mi tą czynność.

– Przepraszam – odezwał się w końcu. – Nie chciałem cię stracić. Kocham cię i nie zniósłbym myśli, że możesz być szczęśliwa z innym facetem. Jestem idiotą. Wybacz mi.

– Nienawidzę cię. Wyjdź stąd i więcej się do mnie nie zbliżaj! – rozkazałam, a on ze smutną miną wyszedł z mojego pokoju. Po moich policzkach zaczął spływać potok słonych łez.

Louis
Razem z Harry'm weszliśmy pewnym krokiem do klubu, w którym wczoraj balowaliśmy z Malikiem. Mieliśmy nadzieję, że ktoś z personelu widział co się stało z naszym przyjacielem. Martwiłem się o niego i na pewno nie zamierzam wracać do Londynu bez Zayna.

Pomieszczenie było już wysprzątane po wczorajszej imprezie. Kilka klientów już się pojawiło i siedząc na czerwonych sofach, popijali kolorowe drinki. Przy barze zauważyłem, jak barman rozmawia z jakimś wysokim i dobrze zbudowanym mężczyzną. Skądś go kojarzyłem, więc postanowiłem podejść. Może oni będą coś wiedzieć na temat Mulata.

Kiedy podeszliśmy do nich, to oni jakby na znak, odwrócili się w naszą stronę. Wtedy dostrzegłem tą brązową czuprynę, cwany uśmiech i dwoje zielonych oczu, których tak bardzo nienawidziłem. Danny Fisher stoi przede mną we własnej osobie. Nienawidziłem go.

Wydawało mi się, że chłopak mnie poznał. Wiedział, że to ja wtedy byłem z Mandy oddać jej dług. Miałem ochotę rzucić się na tego gościa. Chciałem mu urwać jaja za to jakich kłopotów przystworzył mojej ukochanej. Postanowiłem się jednak opanować.

– Cześć. Szukamy przyjaciela – zacząłem rozmowę, a moje ręce zacisnęły się w pięści. Cały się spiąłem, widząc tego całego gangstera. – Byliśmy wczoraj z nim tutaj na imprezie i jakoś nam zaginął. Kruczoczarne włosy postanowione na żel, brązowe włosy, mniej więcej w moim wzroście. Jest Mulatem – opisałem go dokładnie, mając nadzieję, że go kojarzą.

– Tak, widziałem go kilka razy. Ostatni raz był tutaj zaraz po waszym wyjściu. Była z nim Ma... – mówił, lecz przerwał, widząc groźny wzrok Danny'ego. Chyba był jego szefem.

– Z Margaret – dokończył za niego zielonooki. – Widziałem, jak ona później odprowadza go do taksówki. Nie wiem co się z nim dalej działo – powiedział, lustrując nas wzrokiem.

– Dzięki, panowie – odezwał się Harry, który nie miał pojęcia z kim teraz rozmawia. Zwrócił się teraz do mnie. – Chodź, Lou. Może już wrócił do domu. Znajdziemy go, zobaczysz.

Abbie
Tęskniłam za Louisem. Może wyjechał tylko na jeden weekend, ale brakowało mi go. Musiałam całe dnie opiekować Hayley i starać się unikać Darcy, aby nie rozmawiać z nią na temat jej długu u mojego brata. Swoją drogą, to nie podoba mi się sposób w jaki to rozegralismy.W każdej chwili blondynka może wszystko wygadać Tomlinsonowi, a wtedy jestem skończona. Boję się dnia, w którym niebieskooka odda pożyczone pieniądzę. Wtedy będę musiała zniknąć, a tego nie chcę. Bardzo przywiązałam się do wszystkich.

Wczoraj Niall wyszedł stąd, jak torpeda i nawet się nie pożegnał. Nie wiem co było tego powodem, ale później cały dzień słyszałam przeraźliwy płacz siedemnastolatki. Wygląda na to, że się pokłócili. Mam nadzieję, że to nic poważnego, bo mimo wszystko chcę, aby im się ułożyło. Pasują do siebie idealnie i żadna głupia sprzeczka nie może tego zniszczyć.

– Darcy, no proooszę. Pobaw się ze mną – prosiła Hayley, lecz blondynka nic sobie z tego nie robiła. Nawet nie zwracała na małą uwagi. – No chociaż chwilę.

– Daj mi spokój. Nie będę się z tobą bawiła – oznajmiła starsza dziewczyna, po czym wstała z kremowej sofy i ruszyła w stronę schodów. Mała była nieugięta i ruszyła za nią.

– Cały czas tylko siedzisz na tym telefonie – stwierdziła słusznie Hay. Szybko wyrwała z rąk niebieskookiej komórkę i wbiegła po schodach na górę. Stała nad nimi, wytykając język i kręcąc nim na wszystkie strony. – Darcy ma dziurawe łapy i nigdy mi tego nie zabierze.

– Oddawaj to! – krzyknęła siedemnastolatka i podbiegła do dziewczynki. Podeszłam do schodów i zaczęłam je uciszać, jednak to nic nie dało. Wciąż się kłóciły. Obie ciągnęły komórkę, chcąc, aby trafiła w ich ręce. – Dobra, chcesz to masz – odezwała się blondynka i puściła eletroniczną rzecz. W skutek tego mała odleciała kawałek do tyłu.

Za Hayley od razu znajdowały się schody. Brązowooka zaczęła po nich spadać. Serce podskoczyło mi do gardła. Kiedy sturlała się na dół, uderzyła głową w ścianę. Szybko do niej podbiegłam, a łzy lały już się strumieniami po moich policzkach. Szkarłatna krew zaczęła wypływać z jej noska. Była nieprzytomna, ale żyła. Moja malutka kruszynka.

– Przepraszam. Ja nie chciałam – szeptała przerażona Lane. – Ja nie chciałam.

– Dzwoń na pogotowie. Szybko! – rozkazałam dziewczynie, a ta chwyciła za telefon i wykręciła odpowiedni numer. – Kochanie,  wszystko będzie w porządku. – Głaskałam Hay po policzku. Tak bardzo się o nią bałam. Oby pogotowie przyjechało jak najszybciej.

Louis
Wyszliśmy ze Stylesem z klubu i zaczęliśmy iść w stronę mojego domu. Miałem cichą nadzieję, że przyjaciel już wrócił do domu. Nadal nie odbierał telefonów, a to nie wróżyło niczego dobrego. Oby tylko nie wpakował się w jakieś kłopoty. Przeraża mnie ta myśl.

Przechodząc obok jakiegoś zaułka, Harry nagle się zatrzymał. Zaczął spoglądać w stronę kontynera obok którego walały się czarne worki ze śmieciami. Loczek stwierdził, że tam ktoś jest, więc szybko pobiegł do wyznaczonego sobie celu, a ja zaraz za nim. Zaczęliśmy odkopywał kogoś spomiędzy odpadków i jak się okazało – tym kimś był Zayn.

Na jego twarzy dostrzegłem siniaki, kilka zadrapań i zaskniętą krew pod nosem i nad łukiem brwiowym. Wyglądał okropnie. Kto mógłby go pobić? I przede wszystkim za co?

– Stary, słyszysz mnie? – zapytałem, dając mu siarczystego liścia w policzek, aby się obudził. Jego powieki zaczęły się delikatnie unosić do góry. – Kto ci to zrobił?

– Derek i kilku innych ludzi Danny'ego – wyszeptał po chwili, a my pomogliśmy mu wstać na równe nogi. Wiedziałem, że ten kutas miał coś w tym wspólnego.

– Ale dlaczego? – spytał tym razem Harry.

– Bo się czegoś dowiedziałem – zaczął Mulat. – Oni... oni mają... M... Ma... – próbował coś wyjąkać, ale tą czynność przerwał mu mój dzwoniący telefon.

– Poczekaj chwilę. Odbiorę. – Sięgnąłem do kieszeni po swoją komórkę i odebrałem przychodzące połączenie od Abbie, naciskając na zieloną słuchawkę. – Halo? Coś się stało, kochanie? – zapytałem, a wtedy usłyszałem przeraźliwy głos ciemnowłosej. Kiedy powiedziała mi co się stało, opanował mnie strach. – O mój Boże. Wsiadam w samochód i zaraz tam będę – oznajmiłem, po czym zakończyłem połączenie. Moja biedna córeczka.